Λισαβόνα

Η Λισαβόνα είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο, πιστεύεται ότι υπάρχει εδώ και 300.000 χρόνια, και σίγουρα μία από τα παλαιότερες στην Δυτική Ευρώπη, προγενέστερη πολλών άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών.

Κατά τη Νεολιθική περίοδο, προ-κελτικές φυλές κατοικούσαν στην περιοχή, αποδεικτικά στοιχεία τα λίθινα μνημεία που εξακολουθούν να στέκονται και σήμερα, χαράζοντας την περιφέρεια της πόλης. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι οι Φοίνικες δημιούργησαν ένα εμπορικό λιμάνι στις απάνεμες εκβολές του Τάγου. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πώς η Λισαβόνα πήρε το όνομά της. Κάποιοι λένε ότι πήρε το όνομά του Οδυσσέα, ο οποίος ίδρυσε μια αποικία εδώ κατά την επιστροφή του από την Τροία.

Με την άφιξη των Ρωμαίων, ξεκίνησε η 200 ετών βασιλεία στη Λισαβόνα το 205 π.Χ.. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Λισαβόνα έγινε μια από τις πιο σημαντικές πόλεις της Ιβηρικής Χερσονήσου, ιδιαίτερα όταν ο Ιούλιος Καίσαρας έγινε ο κυβερνήτης το 60 π.Χ., και μετονομάστηκε σε Felicitas Julia.

Η Λισαβόνα αργότερα καταλήφθηκε από διάφορους κατακτητές, με μεγαλύτερη αυτή των Αράβων, για 450 έτη, από το 711 μ.Χ.. Η πόλη άκμασε υπό τους Μαυριτανούς ως εμπορικό κέντρο και η κληρονιμιά αυτή είναι διακριτή σήμερα στο Castelo de Sao Jorge και τους δρόμους της συνοικίας Alfama, η οποία έχει πολλά τοπωνύμια προερχόμενα από τα αραβικά.

Το 1147, σταυροφόροι ανακατέλαβαν την πόλη και ο Χριστιανικό κανόνας επεστρεψε. Ήταν ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Λισαβόνας, πολλοί από τους μουσουλμάνους εκδιώχθηκαν ή αναγκάστηκαν να ασπαστούν τον καθολικισμό, τεμένη καταστράφηκαν ή μετατράπηκαν σε Χριστιανικές εκκλησίες. Το 1255, η Λισαβόνα έγινε η πρωτεύουσα της πορτογαλικής επικράτειας και η πόλη επεκτάθηκε σημαντικά.

Η πόλη της Λισαβόνας έφτασε στο απόγειό της το 14ο και 15ο αιώνα, όταν οι εξερευνητές του – συμπεριλαμβανομένου του Vasco da Gama ο οποίος ανακάλυψε τον περίφημο θαλάσσιο δρόμο προς την Ινδία – κατακτώντας τους ωκεανούς του κόσμου, η πόλη ήταν στο επίκεντρο μιας αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από τη Βραζιλία μέχρι την Ινδία. Πολλά από τα πιο μεγαλοπρεπή κτίρια της, όπως αυτοί κατά μήκος της προκυμαίας στο προάστιο του Belem, είναι κληρονομιά της Χρυσής Εποχής.

Αλλά κάτι έμελε να συμβεί που θα άλλαζε για πάντα την Λισαβόνα. Ο 18ος αιώνας έφερε το μεγάλο σεισμό του 1755, ένα μεγάλο τμήμα της πόλης καταστράφηκε και έπρεπε να ανακατασκευαστεί. Την σχεδίαση και επίβλεψει ανέλαβε ο πολεοδόμος, Marques de Pombal. Ο σχεδιασμός έγινε σύμφωνα με σύγχρονες αρχές σε άξονα Βορρά-Νότου με δρόμους να απλώνονται σε πλέγμα από τη Baixa (κάτω πόλη) έως την καρδιά της πόλης. Σε αυτή την ανακατασκευασμένη περιοχή βρίσκονται τα περισσότερα διοικητικά, πολιτιστικά και ιστορικά αντικείμενα της πόλης.

Ο 20ος αιώνας έφερε πολιτική αναταραχή. Το καθεστώς Estado Novo 1926-74 αποδείχθηκε η μεγαλύτερη σε διάρκεια δεξιά δικτατορία της Ευρώπης και οδήγησε στην καταστολή των ελευθεριών του πολίτη και την πολιτική ελευθερία. Το τέλος της δικτατορίας ήρθε με την Επανάσταση των Γαρύφαλλων, αλλά παρόλα αυτά, η πόλη απέτυχε να εκσυγχρονιστεί, και παρά τη σκληρή γοητεία της, μέχρι και τα τέλη του 20ου αιώνα θεωρούνταν ως μία υποβαθμισμένη χώρα, μαστιζόμενη από τη φτώχεια.

Στη δεκαετία του 1990, τα έργα αστικής ανάπλασης βοήθησαν να μεταμορφώσουν τη Λισαβόνα, η γέφυρα Vasco de Gama κατασκευάστηκε, η πόλη στέφθηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1994 και το λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων του έγινε η μεγαλύτερη στις ακτές του Ατλαντικού. Ο μετασχηματισμός της Λισαβόνας βοήθησε τελικά την πόλη να αναπτυχθεί ξανά.